گمشده در من

«سکوت های پر آواز» در برهوت سرزمین دود و آهن حتی، میان انبوه مردم ناشناس، چه خوب شناختم من شعر آشنای چشمانت را! نگاهت را آویخته ی بی قراری نگاهم کردی، میان آن همه غریبه بگو، ای آشنا تر از هر بیگانه، بگو تو چگونه مرا نشان نگاهت کردی؟ گفتم، از کدامین برکه آب خورده این تشنگی لبانت؟ گفتی: مپرس از من نشانه های مرموز عاشقی را! که سکوت نام دیگر رازهای من است! آه از تو، آه از سکوت های پر آواز نگاه تو....   در شلوغی های بیکران این غریبه شهر، در ساحت راز آلود غروب، گرفتی پشت خلوت یک پرچین زیبا به دستت دستانم را دستانت، گرمتر از گرمای عصر دلپذیر اردیبهشت، نگاهت اما، سکوتی پر از هیاهو! می دانستی، سکوت اولین واژه عاشقانه نگاه آدم به حوا بود؟ آه از تو، آه از سکوت های پر آواز نگاه تو.... هجرت،  اگر باشد داستان رفتن از خود، ای دیر آشنای من، می روم من، دور و دورتر می شوم کم‌کم از سرزمین آغوشت، می روم از شهر تو،  از نام تو، از تن تو؟ می دانستی، گاهی دوری عین نزدیکی و نزدیکی گاهی نام دیگر دوریست؟ آه از تو، آه از سکوت های پر آواز نگاه تو....  چه دارم از تو؟ در میان کوله ام، یک جفت چشم، یک مشت نگاه و البته گرمای دستانت را به رسم یادگار! چه باید کنم با تو؟ شاید شبی،  زیر سر گذاشتم انبوه بوسه های نکرده از لبانت را و اشتیاق آغوشی که نکشیدم به آغوشم! آه از تو، آه از سکوت های پر آواز نگاه تو.... #اردیبهشت1403 #حجت_فرهنگدوست گمشده در من...

«تو همان صبح سپید بخت منی...»چشم می گشایم در آغوشت،باز صبحی دیگر!صبحی کهاز سپیدی بخت من گمشده  در آغوشت می‌گوید!«با من هستی همه جا، چون جانم....»جز آغوش تو،کجا بهتر باشد مرا؟منی که می بینم طلوع خورشید از پشت گیسوانت راتنها تو مرا بس هستی ای عشق:«با تو کی شب شود روزهای خوش زندگیم؟»شمعدانی های پشت پنجره در آوازتو،از خواب شیرین دیشبت می گویی در آغوشم!ما باهم کافی هستیم زندگی را!راستی می دانستی،بوی انگورهای مست می دهند باغ های نگاهت؟باز صبح شده است،چه خوشبخت،خوشبخت منی که صبح  را با دوست داشتن هایت در آغازم!اگر تو بخندی،آغاز و پایان ندارد زندگی!ای پرنده کوچک آسمان شعرهایم،تو همان صبح سپید بخت منی...#حجت_فرهنگدوست#اردیبهشت۱۴۰۳https://t.me/Farhang_Art گمشده در من...